به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد، در این پژوهش با عنوان «مطالعه رشد بزرگسالان دانشگاه هاروارد»، به رهبری پروفسور رابرت والدینگر و پروفسور مارک شولز، ۷۰۰ نفر به همراه خانواده‌هایشان در طول زمان مورد مطالعه قرار گرفتند تا مشخص شود چه چیزی باعث پیشرفت افراد می‌شود. پژوهشگران هزاران پرسش کیفی مطرح کردند و همچنین صدها اندازه‌گیری کمی سلامت از اسکن مغز تا آزمایش خون را روی این افراد انجام دادند.
در دهه ۱۹۳۰، شرکت‌کنندگان از بین دانشجویان پسر دانشگاه هاروارد یا گروهی از پسران حومه کم درآمد بوستون انتخاب می‌شدند. هر پنج سال یکبار اطلاعات پزشکی آنها ارایه شد و هر دو سال یکبار به پرسش های مفصلی پاسخ داده شد. همسران و فرزندان آنها نیز بعداً به این مطالعه پیوستند. این گروه از طریق شغل، ازدواج، طلاق و حتی مرگ ردیابی شدند و ۲۵ شرکت کننده پس از مرگ، مغز خود را برای مطالعه واگذار کردند.
والدینگر چهارمین مدیر این پروژه در طول عمر طولانی پروژه است. او می‌گوید: «ما فهمیدیم مردم بر این باورند که خوشبختی چیزی است که می‌توانند به آن دست یابند. به طور مثال اگر فلان خانه را بخرند یا ترفیع کسب کنند یا به اندازه کافی وزن کم کنند، برایشان شادی به دنبال خواهد داشت. ما طوری رفتار می‌کنیم که گویی شادی مقصدی است که اگر خانه‌های درست را در جدول کارهای زندگی‌مان تیک بزنیم، به آن خواهیم رسید. اما داده‌ها به وضوح نشان می‌دهد که این درست نیست. و این نکته خوبی است، زیرا به این معناست که رضایت دیگر چیزی دور از دسترس نیست، بلکه برای همه ما کاملاً قابل دستیابی است».
در نهایت در زندگی معلوم می‌شود که نه پول افراد را خوشحال می‌کند و نه جایگاه یا رتبه آدم‌ها. بلکه آنچه موجب شادی و خوشحالی شما می‌شود، بیشتر روابط و ارتباطاتی است که ایجاد می‌کنید. این چیزی است که به حضور راضی‌ترین افراد در جهان منجر می‌شود. این روابط و ارتباطات می‌تواند به شکل دوستی، روابط در باشگاه کتاب، وابستگی‌های عاشقانه، گروه‌های مذهبی، شرکای ورزشی یا همکاران باشد. افرادی که قوی‌ترین پیوندهای اجتماعی و ارتباطات را در دهه ۵۰ زندگی خود داشتند، در دهه ۸۰ خود در بهترین حالت قرار داشتند.
نویسندگان این پژوهش، نتیجه دهه‌ها تلاششان را در این جمله خلاصه می‌کنند: "روابط خوب، ما را شادتر و سالم‌تر نگه می‌دارد."
منبع: فوربس
مترجم: شادی آذری حمیدیان
نظر شما